Dat kwam Tim dan ook doen; armoede uitleggen. Dit deed hij vanuit zijn eigen ervaring.
Tim nam ons mee in de wereld van de outsourcingsklasse; de mensen met het vermogen om anderen in te huren voor dingen die ze zelf niet kunnen of waar ze geen tijd voor hebben. Belastingen; daar huren we iemand voor in. Juridisch conflict; daar huren we iemand voor in. Begrijpen we het niet, dan betalen we de expert. Zelfredzaam is deze klasse niet. Toch is zelfredzaamheid het doel dat we hebben gesteld voor mensen in armoede. Terwijl het enige doel dat deze groep heeft is om te overleven.
Het systeem dat we hebben gecreëerd om mensen in armoede te helpen zit vol knelpunten, volgens Tim. Sociale grondrechten zijn steeds minder toegankelijk. Er is geen crisis van bestaanszekerheid, er is een crisis van bestaansONzekerheid.
Armoede is opgeknipt, met de intentie om armoede beter en efficiënter te bestrijden. Je hebt kinderarmoede, energiearmoede, menstruatiearmoede, voedselarmoede en ga zo maar door. Tim vergelijkt dit opknippen met Ford die als eerste auto’s op de lopende band ging produceren. Medewerkers gingen daardoor bezig met één specifiek deel, maar niemand was meer bezig met DE auto. Armoedebeleid moet anders. De groep die het meeste in hun eigen bubbel zit zijn degene die aan de knoppen draaien en het beleid bepalen. De mensen in armoede worden centraal gezet. Maar wie zouden we anders centraal moeten zetten, vraag Tim. En wie heeft dan al die tijd centraal gestaan? En waarom draaien de mensen in armoede niet zelf aan de knoppen? Deze vragen en meer, waren vragen waar ieder die in de zaal zat vast nog lang over heeft na zitten denken. Tim porde en prikkelde, maar hij gaf veel stof tot nadenken. Wethouder Jelbrich Peters sloot de avond af met een inkijkje in het armoedebeleid van gemeente Tynaarlo.
